Cień prawdy

Prolog

            Całą noc nie spałam. Pomimo dwóch wypitych kubków gorącej czekolady i tabletek nasennych, nie umiałam wpaść w objęcia Morfeusza. Nastała godzina piąta. Doskonale wiedziałam, że próba snu nie da nic. Dlatego wyskoczyłam spod pierzyny i podeszłam do swojej komody. Wyciągnęłam z niej bieliznę i poszłam do łazienki. Wzięłam ciepły prysznic i w bieliźnie weszłam do pokoju.

Ostatni dzień tutaj...

W końcu wybrałam czarne rurki z łańcuchem po boku, czerwoną bokserkę i czarny sweterek na jedno ramię. Z ubraniami weszłam do łazienki i szybko się ubrałam. Zrobiłam lekki makijaż i związałam włosy w kitkę. Makijaż skutecznie zakrywał worki pod oczami.

            Niemrawo uśmiechnęłam się do swojego odbicia w lustrze.

-Dziś ich zostawiasz…-wyszeptałam.

Szybko się spakowałam i zeszłam do kuchni. Na lodówce była kartka od mamy. Napisała, że śniadanie mam w lodówce. Wzięłam talerzyk z kanapkami, zrobioną kawę i poszłam do góry. Usiadłam przy swoim biurku i zaczęłam jeść, patrząc na pokój. Pomimo, że były w nim meble wydawał się taki pusty. Nie było w nim moich książek, zdjęć, rysunków ani żadnej rzeczy.

-Tak trzeba…Nie mogę tu dłużej mieszkać…

            Gdy skończyłam posiłek otworzyłam drzwiczki biurka. Do ostatniego kartonu musiałam spakować moje zeszyty z piosenkami i przybory do rysowania. Szybko obkleiłam pudło i zarzuciłam torbę na ramię. Ostatni raz przed wyjściem spojrzałam na pokój. Przy łóżku stały walizki z moimi ubraniami i pudła, a obok nich moje dwie dumy. Czarne gitary. Jedna akustyczna, a druga elektryczna. Uśmiechnęłam się i zeszłam na dół. Rozbrzmiał dźwięk dzwonka do drzwi.

            Podeszłam do nich i otworzyłam wysokiemu brunetowi.

-Hej Damian –przywitałam się z kuzynem.

-Siemka młoda!

Wpuściłam chłopaka do środka, a sama ubierałam buty.

-Na pewno chcesz iść dziś do szkoły? –zapytał.

Czemu on tak dobrze czyta z mojej twarzy i tak dobrze mnie zna?         

-Będzie dobrze. Powiem im to dziś i wyjadę –odparłam podnosząc się.

Założyłam kurtkę i szalik.

-Nie rozwal domu. Wrócę o czternastej –powiedziałam i wyszłam.

            Dzień w szkole zleciał jak zwykle. Daniel i Sebastian wygłupiali się, a Gabriela rozmawiała ze mną o ubraniach. Jednak po lekcjach musiałam wyjawić im moją tajemnicę.

-Ja… -zaczęłam.- Błagam nie obraźcie się.

-Na ciebie?! W życiu! –powiedział stanowczo Daniel.

-Chodzi o to, że… Muszę się wyprowadzić…

Wszyscy spojrzeli na mnie zaskoczeni. W ich oczach widziałam ból i smutek.

-Kiedy? –zapytała Gabriela.

-Dzisiaj. Zaraz wyjeżdżam…

-Dlaczego?! Nie wiedziałaś o tym wcześniej?! –zapytał wyraźnie zły Daniel.

-Wiedziałam. Od miesiąca.

-Dlaczego nie powiedziałaś? –dodał Sebastian.

-Nie chciałam was martwić. Cały czas byście o tym myśleli –wytłumaczyłam.

            Daniel spojrzał na mnie z wyrzutem.

-Co będzie z Hōpu?! –krzyknęła Gabriela. –Pomyślałaś o tym?!

-Dacie sobie radę beze mnie.

-Elena…-wszeptał Daniel. –Nie jedź.

-Muszę. To już postanowione.

Odwróciłam się od znajomych. Zanim którekolwiek z nich mnie zatrzymało, ruszyłam biegiem w stronę domu. Słyszałam jak mnie wołają, jednak wiedziałam, że nie mogę się odwrócić.

            Gdy w końcu dobiegłam, cała zdyszana, do domu Damian powiedział, że moje wszystkie rzeczy są w aucie. Pożegnałam się z mamą i pojechałam z kuzynem. Nowe życie czekało na mnie w małej miejscowości niedaleko jeziora. Tam miałam zacząć wszystko od nowa.