Kastiel x Alice

Rozdział XVII

"Czas spłacić dług..."

Alice

Nadszedł dzień wyścigu. Niby zwykły dzień, ale strasznie się stresowałam. Z nerwów bolał mnie brzuch. Jednak to nie było najgorsze. Najgorszy był strach. Miałam pełno obaw. Na przykład, że mnie ktoś zobaczy, że wszyscy się dowiedzą i zacznie się seria pytań. Alex i chłopcy doskonale wiedzieli, co przeszłam z Sarą przez tego kretyna. Podejrzewałam, że Kastiel również, bo na pewno siostra mu powiedziała. Dlatego za wszelką cenę musiałam wszystko ukrywać. 
            Po raz kolejny tego dnia prawie dostałam zawału. Stałam przy szafce, a Kastiel położył mi rękę na biodrze. Tym samym wybrudził mnie z transu i wystraszył. 
-Przepraszam- wyszeptał.
-Za co? -Zapytałam zdezorientowana i zaczęłam wyjmować książki z szafki. 
-Wystraszyłem cię, a nie chciałem.
-A... Nic się nie stało. 
-Alice... Dlaczego cały dzień jesteś taka nieobecna? Ciągle zamyślona. Stało się coś? 
Kurwa...
-Nie. Nie wyspałam się dzisiaj. Jakoś nie mogłam spać.  
-Yhym, okej.
Widziałam, że nie był przekonany, jednak nie drążył tematu i to jak najbardziej mi odpowiadało.

~~*~~

Przez cały dzień udawałam, że wszystko jest okej. Po tym jak Kas coś zauważył pilnowałam się. Uśmiechałam się sztucznie, żartowałam i starałam się być mniej rozkojarzona. 
            Gdy była dwudziesta druga, postanowiłam się uszykować. Wzięłam szybki prysznic, zrobiłam makijaż i uczesałam się. Postawiłam na mocniejszy wygląd, bo to w końcu był wyścig. Włosy zostawiłam rozpuszczone, żeby wyglądać trochę bardziej drapieżnie. Wiem, że to trochę trudne, ale jednak. Ubrałam biżuterię i uśmiechnęłam się do swojego odbicia w lustrze. 
-Dawno nie wyglądałam tak bardzo sukowato- wyszeptałam. 
Spojrzałam na zegarek i szybko ubrałam na siebie czarne rurki i bluzę. Nie było sensu ubierać się inaczej, skoro Wiktor i tak miał mi dać ciuchy. Gdy ubierałam czarne, wysokie i skórzane koturny z ćwiekami, dostałam smsa. Szybko go przeczytałam i po cichu zeszłam na dół, a bynajmniej starałam się to zrobić cicho, co było troszeczkę trudne, zwarzywszy na buty. Przeklinałam się w głowie za to, że nie założyłam ich później.
            Zamknęłam drzwi na klucz i wsiadłam do czarnego BMW, które stało na ulicy. 
-Cześć mała -powiedział Wiktor, gdy tylko stworzyłam drzwi. 
-Hej, to, kiedy mam się przebrać? 
-Ciuchy są na tylnim siedzeniu. 
Z racji tego, że chłopak jeszcze nie ruszył szybki przesiadłam się na tylnie siedzenie i zajrzałam do torby, w której były ubrania. Wyjęłam czarne rajstopy, imitujące zakolanówki, krótkie szorty, top i ramoneskę. 
-Wiktor, czy ty wiesz, że mamy jesień?- Zapytałam, patrząc na niego z politowaniem. 
-Luzik, wyścig będzie na ogromnej hali, którą ogrzewamy. 
Pokręciłam głową i zaczęłam się ubierać. Było to trochę trudne zważywszy, że znajdowałam się w aucie. Gdy skończyłam usiadłam spokojnie i patrzyłam na drogę.

~~*~~

Gdy auto zaparkowało Wiktor wysiadł z niego i otworzył mi drzwi, pomagając wyjść. Co, jak co, ale kulturę miał. Zawsze tak robił na wyścigach. Miało to okazać minimalny szacunek wobec mnie, ale również zaznaczyć, że jestem jego i nie można mnie tknąć.

Oczy wszystkich momentalnie były skierowane na nas. Szłam ramię w ramię z Wiktorem, który co chwila się z kimś witał. To było w pełni normalne, bo chłopak był najlepszy w te klocki i wszyscy go znali. W końcu czarnowłosy zatrzymał się przy grupce rosłych chłopaków i przywitał się z każdym po kolei. Później ich wzrok powędrował na mnie. Każdy z nich stał z szeroko otwartymi oczami i lekko uchylonymi ustami.

-Bo wam muchy wlecą –zaśmiałam się, próbując mniej się denerwować.

-Alcia! –Krzyknął Pierce.

Blondyn objął mnie w pasie i mocno przytulił.

-Zostaw ją patafianie, my też jesteśmy –powiedział Nathan, odpychając chłopaka.

Po chwili cala gromadka zaczęłam mnie przytulać i pytać, co u mnie. Całą tą sytuację przerwał Wiktor.

-Ej, dajcie jej trochę luzu –powiedział opanowanym tonem.

-Ta jest szefie –odparli wszyscy.

-Nie widzicie, że maleńka się stresuje? –Zapytał.

Nienawidzę, gdy tak mówi! Jak to jest, że oni wszyscy słuchają się takiego barana?!

-No może trochę –powiedział Pierce.

-Właściwie to… Co Alice tu robi? Myślałem, że odeszła… -zapytał speszony Nath.

-Muszę spłacić długi –powiedziałam cicho.

Chłopcy spojrzeli na mnie ze smutkiem w oczach. Każdy z nich szanował Wiktora, bo był szefem ich gangu. Jednak często, gdy byłam z nimi sama zwierzali mi się. Żadnemu nie podobały się metody czarnowłosego i jego zachowanie. Doskonale wiedzieli jak się zachowywał i jaki był. Wiedzieli, że łatwo nie odpuszcza, a że już na pewno nie odpuści mi. Byłam jego najlepszą prawą ręką. Razem z Sarą robiłyśmy furorę na wyścigach i innych tego typu imprezach. Gdy odeszłyśmy, było to dla niego upokorzeniem, ciosem poniżej pasa. Czymś, czego na pewno nam nie odpuści i byłam tego w pełni pewna.

Wiktor objął mnie ręką w pasie, a ja zmierzyłam go zabójczym spojrzeniem.

-Nie pozwalaj sobie –powiedziałam.

-Przypominam ci, że masz dług do spłacenia. Masz teraz pokazać, że jesteś tylko moja. Zresztą nie gorączkuj się tak, jeszcze nie dobieram ci się do majtek.

Jeszcze…

Zignorowałam jego słowa i rozejrzałam się dookoła. Jak zawsze było strasznie dużo ludzi. Część hali, w której byliśmy była wypchana po brzegi. Widziałam, że druga część hali jest zamknięta i to tam na pewno był tor.

-Gdzie twój motor? –Zapytałam, patrząc na czarnowłosego.

-Na starcie, chłopaki go zaprowadzili. Wyścig zacznie się za dziesięć minut.

Pokiwałam twierdząco głową. Rozejrzałam się dookoła obczajając innych. Wbrew stereotypom nie ścigali się napakowani i wytatuowani chłopcy. Wszyscy byli normalnej postury. Oczywiście niektórzy byli mocniej umięśnieni, a inni lekko. Jednak nie było to tak jak każdy sobie wyobrażał. Było też mnóstwo dziewczyn jak zawsze. Jedne dość naturalne, inne mega wytapetowane.

            Obróciłam się spowrotem do chłopaków ignorując ciekawskie spojrzenia skierowane w moją stronę. Cała paczka Wiktora piła, oprócz niego. On nigdy tego nie robił przed wyścigiem, w przeciwieństwie do wielu tu zebranych.

-Idziemy na linie –zarządził czarnowłosy.

Pokiwałam głową i pożegnałam się na chwilę z resztą. Ruszyłam za Wiktorem przed siebie. Wkurwiały mnie spojrzenia wszystkich.

-Kto dotychczas był twoją partnerką? –Zapytałam.

-Nikt –powiedział.

-Nie pierdol. Na motory potrzebna jest partnerka –powiedziałam, irytując się.

-Nie pierdole. Nie brałem udziału w motorach, jedynie w samochodach.

-Czyli ostatni twój wyścig to ten ze mną? –Dociekałam, biorąc kask.

-Tak.

-To, dlatego tak się gapią.

-Chuj z nimi. Boją się, bo wiedzą, że przegrają.

Na ustach chłopaka wykwitł cwany uśmiech, który odwzajemniłam, jednak on nie widział tego, bo moją twarz już osłaniał kask.

            Wiktor usiadł na motor, a ja tuż za nim, obejmując go w pasie. Nie podobało mi się to, jednak, jeśli nie chciałam się wyjebać, to było konieczne. Na starcie szybko pojawiła się reszta zawodników. Po chwili na środek wyszła skąpo ubrana blondyna z flagą. Brama za nią powoli się otwierała. Dziewczyna uniosła flagę, a silniki zaryczały.

-Trzymaj się mocno –powiedział Wiktor.

Ścisnęłam go trochę mocniej. W końcu flaga dotknęła ziemi, a my ruszyliśmy. Odruchowo mocniej złapałam się czarnowłosego i zacisnęłam uda, aby nie spaść. Przycisnęłam głowę do jego pleców, aby nie widzieć rozmazującego się widoku. Z każdym zakrętem dawka adrenaliny w moich żyłach rosła. Uwielbiałam wyścigi i to właśnie przez tą adrenalinę.

            Wszystko skończyło się tak jak myślałam. Wygraliśmy wyścig, co później świętowaliśmy. Wtedy wszystko mi się podobało. Czułam się tak dobrze jak kiedyś. W taki sposób mogłam spłacać dług. Jednak nie wszystko może być takie piękne. W tamtej chwili jeszcze tego nie wiedziałam…

~~~~~~~~~

Hej kociaki :* Wiem, że długo czekaliście, ale nareszcie jest ^^

Snap: sarcia_wolfy
Fb: Słodki Flirt Moja Wersja