Księżniczka Luna 11

Rozdział 11

Kastiel

Czułem ciepło jej drobnego ciała. Tuliła się tak kurczowo.Cieszyło mnie to. Z jednej strony chciałem przyśpieszyć żeby mocniej mnie przytuliła, a z drugiej nie chciałem aby te chwile szybko minęły.Niestety przyjemności kiedyś się kończą. Dojechaliśmy do celu, mianowicie małego jeziora, spory kawałek za miastem.
Pomogłem zsiąść dziewczynie, a potem poszedłem ją oprowadzić.
-Tu mamy nasz domek wczasowy. Gdy byłem mały często tu jeździłem z rodzicami -opowiedziałem. - A później gdy zaczęli pracować nie często tu jeździłem. Chociaż zawsze gdy miałem dołka to tu można było mnie znaleźć. Pamiętam jak często siedziałem nad jeziorem, a Lys tu przyjeżdżał i mnie "pocieszał". Czekał aż sam zacznę gadać. Za to go zawsze lubiłem, nigdy nie naciskał.
Usiedliśmy na kamiennej ławce, a dziewczyna słuchała mnie uważnie.
-Sam nie wiem, dlaczego cię tu zabrałem. Nigdy nikomu o sobie nie opowiadam. Nie zabieram w takie miejsca. Ale siedziałem w domu i coś nagle mnie natknęło. Przepraszam, pieprzę od rzeczy. lepiej wracajmy, twój brat będzie się martwił.
-Nie pieprzysz od rzeczy. Może potrzebowałeś się komuś wygadać -powiedziała z uśmiechem.
Tym jej wspaniałym uśmiechem. Jej usta, jej malinowe usta uniosły się od góry. Natomiast piękne niebieskie oczy patrzyły na mnie z sympatią, jakiej od dawna nie widziałem u nikogo.
Ta dziewczyna to istny anioł...
Szybko otrząsnąłem myśli i pomogłem Rose wsiąść na motor, po czym odjechałem z piskiem opon. Ciepło jej ciała było strasznie miłe kochałem je czuć.

Rose

Kas oczywiście musiał jechać szybko.
-To do zobaczenia w poniedziałek mała -powiedział i zbliżył się do mnie.
-Pa Kas -odpowiedziałam i przytuliłam chłopaka.
Nagle on zrobił coś czego się nie spodziewałam. Odsunął mnie lekko i pocałował. Namiętnie, z uczuciem. Byłam zszokowana nie wiedziałam co mam zrobić. jednak on szybko się odsunął i puścił mi oczko.
-Pa mała -powiedział i wsiadł na motor, zanim cokolwiek powiedziałam.
Co to miało być?!
Zszokowana wbiegłam do domu trzymając się za usta i wbiegłam na górę zamykając się w pokoju. Oparłam się o zamknięte drzwi i zsunęłam się po nich nadal zaskoczona.
Co to było? Czemu on to zrobił?
Odgarnęłam włosy z twarzy i spróbowałam  pomyśleć racjonalnie.
Nie mogłam powiedzieć o tym Lysandrowi bo by się zdenerwował. Bratu też nie mogłam mówić.
Denis mówił, że zawsze mi pomoże. takk to, to.
 Chwyciłam za telefon i zadzwoniłam do chłopaka.
-Denis potrzebuję pomocy, mam problem -powiedziałam.
-Będę za pół godziny -powiedział.
-Dzięki -odparłam i się rozłączyłam.

Kastiel

 Ale ze mnie idiota! Po co ja to zrobiłem?! Przecież przy najbliższej okazji da mi w pysk! Kastiel ty debilu!
Wszedłem do domu i trzasnąłem z całej siły drzwiami.
Do tej pory ukrywałem to w głębi siebie. Starałem się nie myśleć, że podoba mi się Rose. Jednak zawsze gdy była blisko miałem ochotę ją przytulić i nie puszczać.
Teraz byłem na siebie zły, ponieważ uważałem iż na pewno się ode mnie odwróci. Nie obchodziło mnie, że jest dziewczyną mojego najlepszego przyjaciela. Kochałem ją i chciałem jej.

Rose

Szybko zbiegłam na dół, gdy usłyszałam dzwonek. Przytuliłam się do Denisa, a on dał mi buziaka w policzek.
-Hej mała. Co się stało? -Zapytał.
-Kastiel... On... Chodź lepiej do mnie, a nie tak na ulicy -powiedziałam.
Weszliśmy do domu i od razu pognaliśmy do góry zamykając się w pokoju.
-To co z Kastielem? -Zapytał Denis, przytulając mnie.
Zrobiło mi się milej. Takie uczucie, że mam w kimś oparcie.
-No, Kastiel chciał żebym z nim gdzieś pojechała. Zabrał mnie do ich domku nad jeziorem. No i jak mnie już odwiózł to mnie pocałował -powiedziałam szybko jakby ktoś mnie gonił.
Denis chwilę milczał, a potem przytulił mnie mocniej.
-Widzisz może on naprawdę cię kocha -zaczął.- Może zauważył to dopiero teraz gdy masz chłopaka? I może nie obchodzi go ich długoletnia przyjaźń bo woli ciebie?
-Sama nie wiem co o tym myśleć -powiedziałam.
-Rozchmurz się. Będzie dobrze.
Uśmiechnęłam się lekko, a Denis mnie przytulił. Pomimo, że tak krótko go znałam, on był dla mnie wsparciem.  Wiedziałam, że mogę na nim polegać.

                                                                                    ...

Pobiegłam do drzwi słysząc dzwonek.
-Hej misiu -przywitałam Lysa i gdy chciałam go przytulic odsunął mnie. -Co ci?
-Co mi? Mi? Jak możesz udawać, że nic się nie stało?!
-Lys nie za bardzo wiem o co chodzi...
-Wczoraj spotkałaś się z Denisem...
-Chyba mam prawo spotykać się ze znajomymi, prawda? -Zapytałam lekko zdziwiona z jego zachowania.
-Masz, nie zabraniam ci tego. Ale ci ufałem, a teraz? Jak mam ci ufać skoro się z nim obściskujesz na środku ulicy?!
-Dał mi tylko buziaka w policzek!
Lys robił aferę o nic, doskonale wiedział, że Denis to tylko przyjaciel.
-A potem siedział do dwudziestej drugiej!
-Chciałam z nim się spotkać i miałam do tego prawo!
Nie chciałam mu mówić, że potrzebowałam pocieszenia bo Kas mnie pocałował. Nie chciałam aby zaczęli się kłócić.
-Rose to wygląda jakbyś mnie zdradzała. Zróbmy sobie przerwę -zakończył i wyszedł.
Zatrzasnęłam drzwi i się skuliłam. To bolało. Chciałam dobrze, a wyszło koszmarnie.
-Rose co ci? -Zapytał brat kucając przy mnie.
Odepchnęłam jego rękę i pobiegłam na górę zamykając się.
-Zostaw mnie samą! -Wykrzyknęłam.
Włączyłam wieżę na maksa i padłam na łóżko płacząc. Po chwili zasnęłam.

                                                                              ...

Usiadłam na łóżku i syknęłam, ponieważ wieża grała na maksa, a ja dopiero wstałam. Wyłączyłam ją pilotem i przetarłam oczy. Spojrzałam na komórkę, było po piętnastej. Do tego miałam wiadomość od Daniela, że poszedł na zakupy i wróci koło siedemnastej. Wstałam z łóżka i postanowiłam zrobić sobie zapasy przynajmniej do ranka.
Weszłam do kuchni i zrobiłam sobie herbatę, a w między czasie wzięłam lody, narobiłam kanapek i zabrałam pudełko ciastek. Wszystko po kolei zaniosłam do pokoju w którym znowu się zamknęłam. Siedziałam na łóżku pijąc herbatę.
Czemu? Dlaczego? Co ja takiego zrobiłam? Chciałam dobrze...
Rozpłakałam się na nowo i nagle usłyszałam, że ktoś wchodzi do domu. Na nowo włączyłam muzykę najgłośniej jak się dało, żeby daniel nie słyszał mojego płakania.
Na pewno i tak wiedział, że to robię. Ale nie lubiłam okazywać słabości. Rzadko przy kim płakałam, nawet przy rodzinie,
Wzięłam pudełko lodów i zaczęłam je jeść.
Po trzech godzinach spędzonych w samotności troszkę się uspokoiłam. Zmazałam resztki makijażu i nałożyłam nowy. Wyłączyłam muzykę i zeszłam na dół. Daniel od razu mnie przytulił, a ja na nowo się rozpłakałam.
-Powiedział żebyśmy zrobili sobie przerwę... -wyszeptałam gdy już się uspokoiłam. -Kas mnie pocałował... Potrzebowałam z kimś pogadać, a nie chciałam z tobą. Dlatego zadzwoniłam po Denisa. Gdy się z nim witałam dał mi buziaka w policzek. Lys to widział, a potem chyba został i widział jak Denis wychodzi. Myślał, że go zdradzam... Nie chciałam mu mówić o Kasie... Chciałam dobrze...
-Uspokój się, będzie dobrze -pocieszył mnie Daniel.
Uśmiechnęłam się do niego i miałam nadzieję, że będzie lepiej. Musiało tak być. W końcu następnego dnia jechałam na wycieczkę.